⚽ მასალა თავდაპირველად გამოქვეყნდა საქართველოს ფეხბურთის ფედერაციის ჟურნალში ფეხბურთი - გამოდის კვარტალში ერთხელ და აშუქებს ქვეყანაში მიმდინარე საფეხბურთო პროცესებს
1973 წელს, ქვემო საქსონიის პატარა ქალაქში - ბრაუნშვაიგში ადგილობრივმა აინტრახტმა მაისურზე სპონსორის - იეგერმაისტერის ლოგო დაიტანა და ამით სამუდამოდ შეცვალა ფეხბურთის გაშუქების სპეციფიკა.
ბრაუნშვაიგი ერთ-ერთი პირველი იყო მსოფლიო ფეხბურთის ისტორიაში, ვინც სპონსორიანი მაისურით გამოვიდა მინდორზე. ამ სიახლემ 70-იანების ბოლოს კაპიტალისტური სამყაროს ქვეყნებში უკვე მასიური სახე მიიღო. გულშემატკივარის, მოთამაშის, მსაჯების და მწვრთნელების გარდა მოედანზე გაჩნდა ახალი პერსონაჟი - სპონსორი!
ფეხბურთისადმი ინტერესის ზრდამ და ინტერნეტის გამოჩენამ, საფეხბურთო კლუბებს გადააწყვეტინა საკუთარი პრეს-სამსახურების, ფოტოგრაფთა კორპუსის და სხვა ძველი ბეჭდური პრესისთვის დამახასიათებელი ძირძველი შტატების ფორმირება. კლუბებს ვალდებულებებში აქვთ გაწერილი მატჩის მთავარ ფოტოდ სპონსორიანი ახლო კადრების დაწინაურება. ახლო კადრებს ვერ გაურბიან ვერც პრესისათვის მომუშავე კამერები. რაც დრო გადის და წინ მივდივართ, ახლო კადრიც უფრო კარგი გამოდის და ეს ყველას მოსწონს - გულშემატკივარს, ფეხბურთელს, პრესას, კლუბს, სპონსორს.
მაგრამ ამ შემოქმედების გარდა არსებობს საფეხბურთო ფოტოგრაფიის სხვა, უფრო დამოუკიდებელი მიმართულება, რომელიც იმდენად თამაშზე და პიროვნებაზე ორიენტირებული არ არის, რამდენადაც გარემოზე. სტიუარტ როი კლარკის ნამუშევრები მთლიანად მოედანზე მისული გულშემატკივრის გამოცდილებას ეძღვენება. ინგლისელი ფოტოგრაფი არ ჭრის კადრებს, არ ასწორებს ფერებს და ხშირ შემთხვევაში მისი ნამუშევრები პირვანდელი სახისაა.
ჰოლანდიელი ჰანს ვან დერ მეერი მატჩებს ტრიბუნიდან ტელე-ფოტო ლინზით იღებს და მოვლილი აქვს სამოყვარულო ლიგის მატჩები მთელი ევროპის მასშტაბით - 2006 წელს გამოსცა წიგნი სახელად „ევროპული მინდვრები“, რომელიც ასახავს სამოყვარულო ლიგის მატჩებს მთელი კონტინენტის მასშტაბით.
„1988 წელს ჰარლემში საფეხბურთო ფოტოგრაფიის დიდ არქივს გადავაწყდი. სადაც ასახული იყო ჰოლანდიის ნაკრების გასვლითი მატჩები 1950-იანი წლებში. უმეტესობა კადრი კარს უკან რაკურსით იყო გადაღებული, მაგრამ რამდენიმე ისეთი შემხვდა, სადაც ფოტოგრაფი ტრიბუნაზე იდგა და გამიკვირდა, თუ რატომ არასოდეს მომაფიქრდა ეს.
ჩემი პროექტით, მოედნის გარდა, ასევე მინდოდა მეჩვენებინა - ქუდიანი კაცი ტრიბუნაზე, დროშები სახურავზე, ხეები და სამანქანო საცობები სტადიონს მიღმა, ანუ ის სივრცეები რომლებიც დღევანდელ ფოტოებში გამქრალია.“ - ამბობს ჰანს ვან დერ მეერი.
ფართო კადრების გაქრობა, 50-იანებში ტელევიზიის ფეხბურთში ჩართულობამაც გამოიწვია, რომელმაც მისი როლი ნაწილობრივ შეითავსა. ასევე ტექნიკის განვითარებამ - 35მმ-იანი კამერების გამოჩენა ეპოქალური მოვლენა იყო, სისწრაფე და აღქმა გაუმჯობესდა, შედეგად მივიღეთ სტანდარტული სცენა - ორი ფეხბურთელი ბურთით, რომელიც ამომწურავად გადმოსცემს მატჩის ხასიათს და მასში მონაწილეთა ვინაობას. ხოლო რა ხდება მის უკანა აქტუალური აღარ არის.
„ეს ყველაფერი შორს არის ჩემპიონთა ლიგისგან. მოლარე, პოლიციელი, მექნიკოსი, ტაქსის მძღოლი, ფერმერი, სტუდენტი, პიცის მცხობელი და სხვები იკრიბებიან ერთად, მათ ტრიბუნიდან მხოლოდ 2 კაცი და ძაღლი გულშემატკივრობს. მაგრამ ყველა ბედნიერია. ეს არის ის რასაც ვერავინ წაგვართმევს - წარმოსახვის უნარი. სწორედ აქ იკვეთება ჩემთვის ფეხბურთი და ფოტოგრაფია.“ - ჰანს ვან დერ მეერი.
კომენტარები